Το πόκερ της ζωής (2003)
Καμιά φορά η ζωή φαντάζει σαν μια παρτίδα πόκερ. Οι συνδυασμοί στο πόκερ, αν εξαιρέσουμε τα ταπεινότατα ζεύγη, είναι κατά σειρά αύξουσας ισχύος: κέντα, χρώμα, φουλ, καρέ και φλος.
Στη ζωή και στο πόκερ υπάρχουν χαρτιά που ανοίγουμε και άλλα που δεν τολμάμε να ανοίξουμε – συνήθως γιατί κάποιος μπλοφάρει. Και στις δύο περιπτώσεις ενδέχεται να το μετανιώσουμε. Στην πρώτη περίπτωση το χαρτί αποδεικνύεται τζίφος, και πράγματα που κάναμε τα θυμόμαστε με ντροπή, αποστροφή ή οδύνη. Στη δεύτερη, πράγματα που δεν κάναμε μας καταδιώκουν ως χαμένες ευκαιρίες.
Κάποιος συνταξιούχος αναπολεί με πικρία την εποχή που ήταν νέος υπάλληλος. Τότε ένας φίλος που ξεκινούσε τη δική του επιχείρηση του πρότεινε συνεργασία με μισθό και μετοχές από την εταιρία, σε αντάλλαγμα για την αφοσιωμένη εργασία του, χωρίς καν να απαιτεί συμμετοχή από αυτόν στο κεφάλαιο έναρξης. Αλλά ο υπάλληλος επέλεξε τη σιγουριά και αρνήθηκε. Σήμερα, 30 χρόνια μετά, ο άλλος είναι ένας από τους ισχυρούς άντρες της χώρας, ενώ αυτός ψάχνει ακόμα τις προσφορές, όταν ψωνίζει στο σούπερ μάρκετ.
Ένας νεότερος, κάπου στο μέσο της τέταρτης δεκαετίας της ζωής του, δεν κατάφερε ποτέ να λησμονήσει το επίμονο βλέμμα μιας κοπέλας με την οποία πήγαιναν στο ίδιο φροντιστήριο Αγγλικών. Δεν της μίλησε ποτέ. Έχουν περάσει 13 χρόνια.
Αυτοί, μαζί με τόσους άλλους, ίσως όλους, είχαν κάποτε τη δυνατότητα της επιλογής και επέλεξαν την παθητικότητα αντί τη δράση. Αλλά καταμεσής του χωρίς γυρισμό δρόμου, διαπίστωσαν το λάθος.
Ενδεχομένως δεν περνάει ούτε μια μέρα στη ζωή μας χωρίς να ευχηθούμε να γύριζε ο χρόνος πίσω, για να διορθώσουμε τα λάθη. Ο χρόνος όμως είναι ακάθεκτος. Γνωρίζει μόνο την επέλαση, ποτέ κανείς δεν τον είδε να οπισθοχωρεί. Στο πόκερ, εξάλλου, χαρτί που πέφτει δεν ξανασηκώνεται.
Έτσι, όσα κάναμε και τα μετανιώσαμε, μένουν στη μνήμη ως κέντες που δεν κέρδισαν. Μικρό το κακό. Εκείνα, όμως, που δεν κάναμε, στοιχειώνουν για πάντα μια γωνιά της ψυχής μας. Γιατί τώρα πια ξέρουμε ότι ήταν τα φλος ρουαγιάλ που αφήσαμε να μας φύγουν μέσα από τα χέρια.
Το πιο ενδιαφέρον στην ιστορία είναι ότι, δεν γνωρίζουμε πάντα τι επεφύλασσαν οι εναλλακτικές επιλογές. Μπορεί να ήταν καμένα χαρτιά. Δηλαδή ούτε καν ζεύγη. Επιμένουμε όμως να τα θεωρούμε χαμένα φλος, ίσως γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος, η τελευταία ελπίδα, να νιώσουμε ότι υπήρξαμε έστω και λίγο σημαντικοί. Ότι κάποια στιγμή κρατήσαμε στα χέρια μας το καλύτερο χαρτί. Κι ας μην το παίξαμε.