Περί ίσης μεταχείρισης ή πώς πλήρωσα για ένα τραγούδι 72,10 ευρώ (2004)
Έκανα το λάθος. Βρέθηκα Τρίτη απόγευμα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης με το αυτοκίνητό μου. Για μια φορά, επέλεξα να μη χρησιμοποιήσω το μετρό ή το τραμ. Ούτε καν τις υποδειγματικές γραμμές του Ο.Α.Σ.Θ. Από μία άποψη δεν ήταν λάθος, ανάγκη ήταν. Έπρεπε να αφήσω ένα ογκώδες πακέτο σε κάποιο κεντρικό κατάστημα. Αλλά ας πούμε ότι ήταν λάθος μου μεγάλο. Ας είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου, όσο θα είμαι στη συνέχεια με τους άλλους. Fair play. Ίση μεταχείριση.
Στο κέντρο γινόταν της κολάσεως από κίνηση. Σε όλο το μήκος Βενιζέλου διπλοπαρκαρισμένα εκατέρωθεν. Στη Βασιλέως Ηρακλείου ένα μαγαζί είχε
παραλαβή και το φορτηγό έφραξε τη μοναδική λωρίδα για 10 λεπτά. Στην Καρόλου Ντιλ είχε απλωθεί το φίδι της ακινησίας. Τροχονόμοι πουθενά. Σκέφθηκα, έχει πάει 7 η ώρα, άνθρωποι είναι κι αυτοί, σχόλασαν. Το δίκαιο, δίκαιο.
Αφού τέλειωσα τη δουλειά μου στο κατάστημα, είχα μια παρανοϊκή ιδέα: Να αγοράσω, λέει, το δίσκο με το τραγούδι που άκουσα το πρωί στο ραδιόφωνο. Μου συμβαίνει καμιά φορά. Αν πετύχω στο ράδιο ένα τραγούδι που μου αρέσει, πρέπει οπωσδήποτε να αγοράσω το δίσκο, για να το ακούω όποτε θέλω. Είναι μια ιδιοτροπία της φύσης μου. Είμαι αμαρτωλός.
Μετά από 50 λεπτά αναζήτησης πάρκινγκ μέσα στο απόλυτο χάος, βρήκα θέση στη γωνία Δραγούμη και Ερμού. Πάνω στη διάβαση. Ο πεζός ας με συγχωρέσει, βρέθηκα σε ανάγκη. Πάντως άφησα ένα αξιοπρεπές πέρασμα ανάμεσα σε μένα και το μπροστινό αυτοκίνητο. Και άφησα ανοιχτά τα alarm, να δηλώνουν ότι επιστρέφω αμέσως. Ωστόσο, η ενέργειά μου αυτή δεν έγινε δεκτή με τη συγκίνηση που περίμενα, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια.
Ως εδώ εξέθεσα τα λάθη της φύσης μου και της κρίσης μου. Τώρα θα προχωρήσω παρακάτω.
Να πάω στο δισκοπωλείο, να διαλέξω το δίσκο και να γυρίσω, βάζω βαριά ένα τέταρτο. Κάτω από τον υαλοκαθαριστήρα το γνωστό χαρτί της Τροχαίας και το ποσό: 65,50€. Δεν έχω ενημερωθεί για τις τρέχουσες αντικειμενικές αξίες της περιοχής, αλλά υποθέτω ότι θα μου είχε κοστίσει λιγότερο, αν την είχα αγοράσει τη θέση. Πιστεύω ότι αν μαζευτούμε καμιά εικοσαριά παραπτωματίες, συμφέρει να αγοράσουμε όλη την Ίωνος Δραγούμη.
Όμως, για να είμαστε αντικειμενικοί, δικαίως πήρα την κλήση σύμφωνα με τον Κ.Ο.Κ., που λέει ότι απαγορεύεται το παρκάρισμα πάνω στη διάβαση. Είχα υποχρέωση να συμμορφωθώ. Αλλά ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τα δικαιώματά μου, ως δημότης αυτής της πόλης.
Τελικά, αφού η κλήση ήρθε από την Τροχαία, προφανώς δεν είχαν σχολάσει οι τροχονόμοι. Ρωτάω, λοιπόν:
• Γιατί δεν ήταν στη Βενιζέλου να μαζέψουν τα διπλοπαρκαρισμένα και να ανακουφίσουν τη ροή;
• Γιατί δεν πήγαν Ερμού με Καρόλου Ντιλ, γνωστό σημείο συμφόρησης, για να το απόσυμφορήσουν;
• Γιατί δεν εμφανίστηκαν στη Βασ. Ηρακλείου, για να μας απαλλάξουν από τον έμπορο που ξεφόρτωνε αμέριμνος, την ώρα που πίσω του η ουρά κόντευε να φτάσει στη Χαλάστρα;
• Και, τέλος, γιατί δεν τους έχω δει ποτέ με το γερανό στην Αγ. Δημητρίου, για να αναφέρουμε ένα κλασικό παράδειγμα, όταν ο δρόμος αυτός των πέντε λωρίδων μετατρέπεται σε μονοπάτι της μίας, ένεκα των δεκάδων θαμώνων που παρκάρουν έξω από γνωστά κέντρα διασκέδασης; Γιατί δεν είναι εκεί, για να μας γλιτώσουν από το μποτιλιάρισμα, ώστε να πούμε χαλάλι όσα δίνουμε σε φόρους και κλήσεις;
Είναι η τρίτη φορά τα τελευταία 10 χρόνια που παρκάρω στο κέντρο για λίγο. Και τις τρεις φορές πήρα κλήση. 60€, 15,50€ και 65,50€. Μπορεί να στάθηκα άτυχος. Αλλά ο νόμος είναι νόμος. Και πληρώνω, όπως μου αξίζει.
Εμένα, όμως, ποιος θα με πληρώσει; Τον χρόνο μου και τον εκνευρισμό μου; Φαίνεται ότι το σύστημα λειτουργεί άψογα, όταν πρόκειται να μου θυμίσει τις υποχρεώσεις μου και να με χρεώσει. Αλλά δε δείχνει καθόλου τον ίδιο ζήλο, όταν καλείται να υποστηρίξει τα δικαιώματά μου και να με αποζημιώσει.
Σε αυτήν την πόλη όπου η συγκοινωνία είναι άθλια και οι θέσεις για παρκάρισμα σενάριο μελλοντολογίας, τα δικαιώματα των εποχούμενων μένουν ανυπεράσπιστα, την ίδια στιγμή που οι υποχρεώσεις τους παραμένουν εντελώς ανελαστικές, ενώ λίγο πιο πέρα οι ισχυροί, οι χωρίς υποχρεώσεις και με κατοχυρωμένα υπερδικαιώματα, προσθέτουν και το δικό τους βάρος στο ζυγό της άνισης μεταχείρισης.
Όταν τα διπλά μέτρα και σταθμά αφορούν τη συμπεριφορά ενός ιδιώτη, λέμε ότι αυτός είναι ιδιοτελής. Όταν, όμως, τέτοια συμπεριφορά επιδεικνύουν αρχές και εξουσίες, τότε πρόκειται περί άτυπης χούντας.
Εν τέλει το δισκάκι των 6,60€ μου στοίχισε 72,10€. Την επόμενη φορά, λέω να πάρω το αεροπλάνο και να πάω στη συναυλία.