Σίμος Οικονομίδης tempus fugit

O Γκριζάρας, το νεαρό δελφίνι, αρχηγός της συμμορίας ανατολικών Κυκλάδων, είχε φήμη μεγάλου παληκαρά σ' ολόκληρη τη Μεσόγειο. Αμέτρητες φορές τα είχε βάλει με καρχαρίες μόνος του, ενώ είναι γνωστό ότι τα δελφίνια παλεύουν δυο-δυο με τους καρχαρίες και πάντα νικάνε, χρησιμοποιώντας μια ειδική τεχνική: επιτίθενται στον καρχαρία ταυτόχρονα και εμβολίζουν με το σκληρό ρύγχος τους τη μαλακή κοιλιά του. Έτσι ο καρχαρίας τρέπεται σε φυγή. Ο Γκριζάρας νικούσε και μόνος του, ακόμα και μεγάλους καρχαρίες. Συχνά, επίσης, σουλατσάριζε κοντά σε ψαροκάικα και τύχαινε να πιαστεί στα δίχτυα αλλά και τότε κατάφερνε να ξεφύγει γιατί ήταν πολύ δυνατός και άφοβος.
Κάποια φορά, στο ανοιχτό πέλαγος ανάμεσα στη Σαντορίνη και την Κρήτη, ο Γκριζάρας ήρθε αντιμέτωπος με δύο καρχαρίες. Το ότι τα έβαζε μόνος του με έναν καρχαρία ήταν ήδη παράτολμο και επικίνδυνο, με δύο καρχαρίες ήταν καθαρή τρέλα! Κι όμως, η εφηβική αλαζονεία του τον έκανε να πιστεύει ότι είναι άτρωτος και ανίκητος. Επτά μερόνυχτα πάλευαν στα βαθιά νερά και ο μόνος λόγος που ο Γκριζάρας ζούσε ακόμα ήταν η τρομαχτική του ταχύτητα, χάρη στην οποία απέφευγε τις επιθέσεις των εχθρών. Γιατί από δύναμη δε γινόταν σύγκριση βέβαια. Την έβδομη νύχτα, ο Γκριζάρας δεν είχε πλέον ούτε μια στάλα δύναμη και ούτε ίχνος κουράγιου. Είχε αποφασίσει ότι ήταν καταδικασμένος να γίνει γεύμα για τους δύο καρχαρίες. Άφησε ένα τρομαχτικό σφύριγμα χαρίζοντας τις τελευταίες ικμάδες ζωτικής ενέργειας που του είχαν απομείνει στα διερχόμενα κύματα και αιωρήθηκε ακίνητος και παραδωμένος στη μοίρα του. Τη στιγμή που οι καρχαρίες ορμούσαν να τον κομματιάσουν, μία ομάδα από ρωμαλέα δελφίνια χύμηξε πάνω τους και με αλεπάλληλα χτυπήματα τους ανάγκασε να εγκαταλείψουν άρον άρον το πεδίο της μάχης. Ήταν οι φίλοι και συγγενείς του Γκριζάρα που τον έψαχναν εδώ και μέρες σε όλο το Αιγαίο, από την Θάσο έως την Γαύδο και από την Εύβοια έως το Καστελόριζο. Στην κρίσιμη στιγμή έτυχε να βρίσκονται κοντά, άκουσαν το σφύριγμα του Γκριζάρα και έτρεξαν σε βοήθεια, γλιτώνοντάς τον στο παραπέντε. Όταν επέστρεψαν στο κοπάδι, ο γηραιός αρχηγός του κοπαδιού, αφού εξέφρασε τη χαρά και την ανακούφισή του που ξαναέβλεπε τον Γκριζάρα, στη συνέχεια τον επέπληξε με αυστηρότητα για την επιπολαιότητά του και την αδιαφορία του για το σύνολο. Εκείνη τη μέρα ο Γκριζάρας συνειδητοποίησε κάτι πολύ σημαντικό: ότι η ομάδα έχει μεγάλη δύναμη κι ότι μονάχος κανείς μόνο από τύχη μπορεί να καταφέρει κάτι. 'Αλλωστε, δεν υπάρχει κανένας λόγος να προσπαθείς μονάχος, αφού μπορείς να βρεις βοήθεια. Το μάθημα αυτό του ψαλίδισε βέβαια λίγο τον εγωισμό, από την άλλη μεριά όμως έριξε πλούσιο φως στην εικόνα που είχε για τον κόσμο: δε θα ήταν ποτέ πια μόνος. Υπάρχει βοήθεια!
Γεμάτος χαρά για τις νέες του διαπιστώσεις, ο Γκριζάρας όργωνε το Αιγαίο από άκρη σ' άκρη χορεύοντας ανέμελα με τα κύματα. Στο στενό πέρασμα μεταξύ Κω και Καλύμνου συνάντησε μια ομάδα ψαροκάικα που είχαν ρίξει δίχτυα κι όρμηξε κατευθείαν πάνω τους όπως συνήθιζε. Άτιμο πράμα η συνήθεια! Ούτε που πρόλαβε να θυμηθεί το πολύτιμο μάθημα που είχε πάρει τόσο πρόσφατα. Η συνήθεια τον είχε βάλει ήδη στα γνώριμα μονοπάτια. Στη στιγμή βρέθηκε μπερδεμένος στα δίχτυα των ψαράδων. Αγωνίστηκε με όλη του τη δύναμη να δραπετεύεσει, τιναζόταν δεξιά κι αριστερά κι ύστερα πάνω-κάτω, γεμάτος μανία, η οποία προερχόταν από φόβο αλλά και από θυμό για τον εαυτό του, γιατί ήταν επιπόλαιος και δε μάθαινε από τα λάθη του. Στο τέλος ηρέμησε αποκαμωμένος κι αφέθηκε στο έλεος των ψαράδων. Ευτυχώς οι ψαράδες είχαν αντιληφθεί ότι παγιδεύτηκε και σύντομα ήρθαν να τον βοηθήσουν. Ήταν τόσο καλοί κι ευσυνείδητοι που έκοψαν τα δίχτυα και χάσαν την ψαριά για να τον ελευθερώσουν. Μόλις ο Γκριζάρας ελευθερώθηκε αποχαιρέτησε με εντυπωσιακές χορευτικές φιγούρες τους καλούς ψαράδες κι έφυγε βολίδα να βρει το κοπάδι πριν αρχίσουν να τον ψάχνουν πάλι.
Τις επόμενες μέρες ο Γκριζάρας ήταν θλιμμένος. Έβλεπε ότι έκανε διαρκώς λάθη κι έβαζε σε κίνδυνο τον εαυτό του αλλά και τα άλλα δελφίνια του κοπαδιού. Κατάλαβε ότι ήταν ανώριμος κι ένιωσε την επιθυμία να αλλάξει, να γίνει σοφός και χρήσιμος. Ο αρχηγός του κοπαδιού βλέποντας τον σκεφτικό κατάλαβε ότι κάτι τον απασχολούσε κι αποφάσισε να του μιλήσει. Άλλωστε πλησίαζε ο καιρός της ενηλικίωσης του Γκριζάρα και, όπως είναι το έθιμο, κάθε νεαρό δελφίνι που πρόκειται να ενηλικιωθεί δικαιούται μια μεγάλη και σοβαρή κουβέντα με το μεγάλο αρχηγό.
Έτσι ο μεγάλος αρχηγός μιλούσε για τρεις μέρες και τρεις νύχτες κι ο Γκριζάρας τον άκουγε έκπληκτος. Ο αρχηγός του μίλησε για τους άγραφους κανόνες συμπεριφοράς, για το σεβασμό και τη σοφία, για την οικογένεια, για τα μυστικά του κυνηγιού, για τη σημασία της ομάδας, την αξία της υπακοής, τις ευθύνες του ενήλικου δελφινιού κι επίσης για την ιστορία των δελφινιών, για το παρόν και το μέλλον του κοπαδιού και για το ρόλο που καλείται να παίξει κάθε ενήλικο δελφίνι σ' αυτή την πορεία. Ο Γκριζάρας άκουγε αχόρταγα - κανείς μέχρι τότε δεν του είχε πει λόγια τόσο σημαντικά. Στο τέλος ο αρχηγός του είπε ότι δε θα πρέπει να θλίβεται με τη συναίσθηση της ατέλειάς του παρά μονάχα για μια στιγμή και μετά να χρησιμοποιεί όσα έμαθε από τα λάθη του για να αλλάζει και να προχωρήσει. Του αποκάλυψε ότι ακόμα κι εκείνος, ο μεγάλος αρχηγός του κοπαδιού, όταν ήταν στην ηλικία του Γκριζάρα έκανε τις ίδιες και χειρότερες τρέλλες, αλλά ευτυχώς είναι στη φύση όλων των ζωντανών οργανισμών να αλλάζουν κι όσοι το καταλαβαίνουν αυτό από νωρίς αλλάζουν γρήγορα και γίνονται μεγάλοι αρχηγοί.
Ο Γκριζάρας ήδη ένιωθε μια αλλαγή. Μετά απ' όσα του είχαν συμβεί τις τελευταίες μέρες και τη συζήτηση με τον αρχηγό, ξύπνησε μέσα του μία δύναμη. Ήταν η σοφία της γνώσης και η δίψα του ονείρου. Η δίψα της γνώσης και η σοφία του ονείρου. Αποφάσισε να μην ξαναπαλέψει με καρχαρίες χωρίς λόγο και να μην ξαναπαίξει με δίχτυα. Αποφάσισε να γίνει αρχηγός.