Σίμος Οικονομίδης tempus fugit

Δεν ακούω συχνά ραδιόφωνο. Τσιτώνουν τα νεύρα μου από την ακατάσχετη μπουρδολογία. Αλλά καμιά φορά το ανοίγω, μπας και πετύχω κανένα καινούριο τραγούδι που αξίζει. Χτες, Πέμπτη, πρέπει να έσπασα ρεκόρ. Το έκλεισα το πολύ μισό λεπτό αφότου το άνοιξα. Δεν άντεξα παραπάνω.

Σε αυτό το μισό λεπτό, μια περιχαρής γυναικεία φωνή μας πληροφόρησε χαχανίζοντας ότι «απομένουν μόνο ΔΥΟ μέρες μέχρι το Σάββατο! Και αύριο, που είναι Παρασκευή, αγαπητοί ακροατές, θα απομένει μόνο ΜΙΑ μέρα μέχρι το Σάββατο! Γιούπιιι!» Κατόπιν αυτής της κολοσσιαίας διαπίστωσης η φωνή έπαθε ντελίριο και δεν κατάφερα να αλιεύσω έτερα βαθυστόχαστα.

Παρατήρηση πρώτη. Η φωνή ήξερε αφαίρεση. Δύο μέρες μείον μία μέρα ίσον μία μέρα. Αυτή είναι μια σημαντική λεπτομέρεια. Η ικανότητα αριθμητικών πράξεων μας διαχωρίζει από τα υπόλοιπα ζώα.

Παρατήρηση δεύτερη. Υπάρχουν άνθρωποι που ζητωκραυγάζουν όταν η αντίστροφη μέτρηση του εργάσιμου πενθημέρου φτάσει στο δύο. Στο ένα πια, δεν το συζητάμε, γίνεται κανονικό πανδαιμόνιο, οι εργαζόμενοι χορεύουν μάμπο, οι μαράκες κρατάνε το ρυθμό και ο Ρίκι Μάρτιν εισβάλλει καταδρομικά από τον φωταγωγό, για να βάλει φωτιά στην πίστα. Άλλες καταστάσεις.

Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι έτσι είναι η ζωή και είναι επόμενο οι άνθρωποι να συμπεριφέρονται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Όμως όχι. Δεν είναι έτσι η ζωή. Όχι για όλους. Είναι έτσι για κείνους που είναι εγκλωβισμένοι στην κλίμακα των ωρών, των ημερών, άντε των εβδομάδων. Ζούνε μέρα με τη μέρα και δεν σηκώνουν το κεφάλι, για να δουν πέρα από τον τρέχοντα μήνα.

Το ερώτημα είναι: τι υπάρχει μέσα στον ορίζοντα των μερικών ημερών, για να σε ανεβάσει; Συνήθως τίποτα. Τίποτα, εκτός από το επερχόμενο Σάββατο και το ματς της Κυριακής. Άντε και καμιά έκτακτη αργία, που συμπληρώνει το τριήμερο. Χαράς ευαγγέλια. Αλλά το life style σού λέει ότι πρέπει να «ανέβεις». Κι αφού δεν βρίσκεις πρόχειρο, στη στενή σου χρονοκλίμακα, κάτι συγκλονιστικό για ν’ «ανέβεις», «ανεβαίνεις» με την έλευση του Σαββάτου και με το ματς της Κυριακής. Και η ζωή είναι ωραία. Για λίγο τουλάχιστον.

Αλλά υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν σε βάθος δεκαετιών. Υπάρχουν άνθρωποι που ατενίζουν την αιωνιότητα. Αυτοί συνεπαίρνονται από τα σημαντικά, τα μεγάλα, τα αιώνια. Στις μικροκλίμακες του χρόνου εμφανίζονται αδρανείς. Αντιδρούν με χαμόγελο και όχι με ακράτεια χαχανητών. Έχουν το βλέμμα προσηλωμένο σε ένα βάθος που οι κοντόφθαλμοι δεν μπορούν να εννοήσουν. Και γνωρίζουν ότι, αν η στιγμή μπορεί να φέρει άφατη χαρά, αυτό δεν οφείλεται στη στιγμή, αλλά σε μακρά προετοιμασία. Κι η προετοιμασία έγινε για έναν και μόνο λόγο: γιατί κάποτε στο παρελθόν είχαν την ικανότητα να δουν στο μέλλον, πέρα από την κλίμακα των ημερών και των εβδομάδων.

Όλα αυτά μας αφορούν, αν μας ενδιαφέρει να λεγόμαστε μαχητές.
Ο πραγματικός μαχητής δεν παίζει. Έχει να κάνει με ζωή και θάνατο. Γι’ αυτό έχει ενθύμηση θανάτου και συναίσθηση της παροδικότητας της ζωής.
Ο πραγματικός μαχητής ξέρει για ποια πράγματα αξίζει να δώσει μάχη και για ποια όχι.
Είναι προσηλωμένος σε στόχους υψηλούς.
Έχει αρχές, όχι γιατί παραμυθιάστηκε από φτηνούς ηθικολόγους, αλλά γιατί έχει καταλάβει πως μακροπρόθεσμα μόνο οι αρχές φέρνουν αποτελέσματα.
Δεν πιστεύει στην τύχη. Πιστεύει στην εργασία και στην υπομονή. Ξέρει να περιμένει.
Αντιλαμβάνεται τη ματαιότητα, αλλά δε χάνει την ελπίδα.
Γνωρίζει την αξία της προσευχής.
Ο πραγματικός μαχητής ζει και κινείται στη χρονοκλίμακα της αιωνιότητας.

Δευτερόλεπτα πριν κλείσω αηδιασμένος τον δέκτη, πρόλαβα ν’ ακούσω μια αντρική φωνή, που επανάφερε τη γυναικεία στη ροή του προγράμματος.
«Και τώρα ας προχωρήσουμε στο ένα και μοναδικό, στο ΘΡΥΛΙΚΟ μας παιχνίδι!»
“Legend, legend!” έσκουξε η γυναικεία φωνή, μες στην τρελή χαρά.