Το χαμόγελο του Άβελ
«Σε έναν κόσμο όπου από την αρχή του χρόνου είχε επικρατήσει ο κακός σπόρος του Κάιν, εμφανίζονταν κατά καιρούς αιθέρια πλάσματα από την αγέννητη γενιά του Άβελ, που ήταν γραφτό τους να χάνονται νωρίς, φαντάσματα της ιστορίας που δεν πατούσαν στη γη, αλλά γλιστρούσαν χωρίς τριβή πάνω σε ένα λεπτό στρώμα αέρα, πριν σβήσουν βιαστικά και τελείως αθόρυβα, σαν ουράνιο τόξο καλοκαιρινής μπόρας.»
Το Χαμόγελο του Άβελ είναι ταυτόχρονα ένα μυθιστόρημα, ένα χρονικό και ένα σχόλιο. Ή ακριβέστερα, πολλά σχόλια. Ξεκίνησα να το γράφω με σκοπό να δικαιώσω φαντάσματα της ιστορίας - ανθρώπους και μνήμες.
Καθώς εξελισσόταν η γραφή ένιωσα την ανάγκη να σχολιάσω την ενοχλητική πραγματικότητα. Και το έκανα. Δεν ήθελα να το κάνω με τρόπο άκομψο αλλά ούτε είχα τη διάθεση να χαριστώ. Ο σαρκασμός έχει σίγουρα μια έντονη παρουσία στο κείμενο.
Ωστόσο, δεν μπορούσα να παραλείψω τη φωτεινή πλευρά των πραγμάτων. Είμαι διαμαρτυρόμενος αλλά όχι μηδενιστής. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή χωρίς κάποια ελπίδα.
Πολλά και ενδιαφέροντα είναι αυτά που μου είπαν και μου έγραψαν από τότε που κυκλοφόρησε το βιβλίο, τον Ιανουάριο του 2006. (Και είμαστε ακόμα στην αρχή.) Αλλά ίσως η πιο συγκλονιστική αντίδραση ήταν αυτή της γιαγιάς μου. Η Ναταλία Ιωακειμίδου (Αμαλία Χαριτίδου στο βιβλίο), 94 ετών σήμερα, δεν κάνει βήμα χωρίς το βιβλίο μου. Είναι τώρα στην 4η ή 5η ανάγνωση. Όταν τελείωσε την 1η ανάγνωση μου τηλεφώνησε για να με ευχαριστήσει που «η ιστορία μου γράφτηκε και θα μείνει στο χρόνο για να τη γνωρίσουν οι επόμενες γενιές, και τώρα μπορώ πια να φύγω ήσυχη κι ευτυχισμένη.»
Σίμος Οικονομίδης
11 Ιουνίου 2006
Διαβάστε τώρα, όλο το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου πριν το αγοράσετε...
Αγοράστε το βιβλίο ηλεκτρονικά από την Πρωτοπορία.